...Jak zrez na drevie, nabryniały sokam
Ciažkim, što kroŭ...
«Moj jasny sokał!
Moj vysoki sokał!»
A hałuby laciełi z rukavoŭ,
I zichaciełi pacałunki ŭ dziubach –
Piarścionki załatyja vusnaŭ lubych.
Nakormleny –
bryvom nie zvaruchnuć!
Na śpiny hałubiatniki vałiłisia...
A ja nia moh biazbojazna dychnuć
Pavietram tym, što la ciabie śviaciłasia.
Toj doždž, što pyrskaŭ u tvaju dałoń,
Ja piŭ nabožna, jak vadu śviatuju,
I jak pahancy vieryłi ŭ ahoń,
Pavieryŭ ciomna ŭ navalnicu tuju,
Kałi z-za chmar, by ŭ miednaje viadro,
Hramy špurlałi za jadrom jadro,
I my ŭdvaich łaviłi ŭratavana
Małanki aślaplalnaje piaro,
Błiskučy mieč Izoldy i Trystana!
– ...Dyk što ž toj mieč?
– Stupieŭ va ŭžytku chatnim...
– A hałuby?..
– Žyvuć na hałubiatni.
|
|
